Dla wielu pacjentów to jedna z najcenniejszych prac terapeutycznych. Zrealizowana uczciwie, szczegółowo i dokładnie pozwala zrobić ogromny krok w swoim zdrowieniu, rozumieniu swojej choroby, a często i historii. Analiza potknięcia, nawrotu, wpadki to praca terapeutyczna często zlecana naszym pacjentom. Pięknie o tym procesie pisze Piotr Barczak. Cytujemy fragment jego książki :”Co działa w psychoterapii” :

Drugi element – analiza potknięcia
Przypomina to trochę pracę detektywistyczną. Z reguły pacjenci na początku pamiętają tylko impuls, który doprowadził do potknięcia. Poprzez dokładną analizę pozornie przypadkowych zdarzeń klient niemal zawsze dochodzi do odkrycia:
1) momentu, że decyzja, iż znowu sięgnie po narkotyk, alkohol czy dokona samookaleczenia. zapada kilka lub kilkanaście dni wcześniej. Realizacja wymaga już tylko sprzyjających okoliczności.
2) zdarzenia i procesu, który uruchamia potknięcie. Zwykle jest to jakiś rodzaj zranienia uaktywniający bardzo silne, związane z chorobą poczucie, któremu często odpowiada myślenie: „Nikt mnie nie kocha”, „No proszę, jestem do niczego, wiedziałem” albo „To i tak się nie uda”.
Jeśli praca ta wykonana jest bez pośpiechu, terapeuta jest dociekliwy i pyta: „A co robiłeś w czwartek? Z jakim uczuciem wstałeś? Co się zdarzyło w środę?”, niemal zawsze daje to szansę na dokonanie odkrycia. Większość moich zdrowych pacjentów ma za sobą poważne potknięcia, łącznie z kolejnymi próbami samobójczymi. Teraz twierdzą, iż praca z potknięciem pomagała im odkryć, o co tak naprawdę chodzi.
Zwykle jest to bardzo wczesny mechanizm niezwiązany jednak ze zranieniem, które jest przecież nieuchronne. A najbardziej ranią nas, rzecz jasna, ci, których kochamy. Mechanizm ten związany jest raczej z infantylnym obrażaniem się, wycofywaniem, mówieniem: „nie, to nie, łaski bez”, a potem z uruchamianiem złości przeciwko sobie.